Waaah?

Steffi keek maar wat naar buiten, het regende. Ze zat goed op de vensterbank, kon ze lekker even alles aan de kant zetten. Ze had Domenico een week niet gezien, ze snapte het niet. Waarom was hij ineenkeer weg gegaan? Het leek wel alsof hij haar niet wou. Waarom was hij weg gegaan na die kus? Ze kon het gewoon niet vatten. Waarom was hij zo depresief? Onmerkbaar schudde ze haar hoofd. De kantine was zo goed als leeg, op een paar gasten na. Ze hoorde een van hen over haar spreken maar het kon haar niets schelen. Steffi was weer vermagerd, iets te mager. Ze rilde eens door de koude en deed haar vest iets verder dicht. Ze had haar kap op staan waardoor je haar gezicht niet zag. Er zou iemand voor haar komen, wie wist ze niet. Het maakte haar ook totaal niet uit. Haar vader zat in Frankrijk en de'r oma was dood. Het was niet onverwacht geweest, ze had het gezegd gehad. Niemand zou haar tegengehouden hebben. Toch was steffi er kapot van. Ze had haar oma graag maar nu was ze weg. Nu kon ze die geweldige verhalen niet meer horen.
Ze voelde plots twee handen voor haar ogen en schrok. Ze nam de handen vast en hoorde een lach. "Kevin?" Vroeg ze toen een beetje onzeker. Zijn handen zakten en ze voelde ze rond haar middel. Ze hield ze even vast en keek omhoog. Veel zag ze niet door haar kap die ze op had. Ze deed haar kap af en draaide haar toen om. Ze keek recht in zijn bruine ogen en grijnsde. Ze werd meteen een stuk vrolijker door zijn glimlach. Hoe kon die jongen toch altijd zo vrolijk lijken? Ze gaf hem een knuffel en bleef zo even staan. Hij leek het niet erg te vinden dat ze elkaar vast hadden. "Wat doe jij hier? Heb je wel genoeg tijd om hier te verspillen. Ik dacht dat je het elke dag druk had met optreden." Zei ze toen lichtjes verbaasd. Hij haalde zijn schouders even op en liet haar los. Ze hoorde een van de jongens een opmerking maken. 'Kijk een Neger!' Hoorde ze hem zeggen tegen een van zijn vrienden. Kevin leek het niet te horen, maar goed ook. "Mijn maatje opzoeken ofcourse. Ik verspil niets. En voor jou maak ik tijd." Zei hij grijnzend. Steffi voelde zich makkelijk bij hem, even zonder zorgen. Zij en Kevin waren erg goed bevriend en sommigen hadden een tijd gedacht dat ze een koppel waren. Steffi ging automatisch dan ook op zijn schoot zitten en keek hem aan. Ze hoorde zijn liedje op de radio en trok een wenkbrauw aan. Steffi stond recht en trok hem mee. Ze begon mee te zingen en bewoog mee op de muziek. Al snel ging Kevin mee en waren ze aan het lachen. Bij hem ging alles vanzelf wat soms ook vervelend was. Ze kon niet verliefd op hem worden, al wist ze goed genoeg dat hij haar nooit zou verlaten. Hoe vaak had ze de drang niet gehad om hem te kussen? Veel te vaak naar haar zin. Ze wist niet of ze verliefd was, ze wist het echt niet.
Ze nam afscheid van Kevin, gaf hem een knuffel. Nog steeds was ze in een vrolijke bui en had zo'n zin om eens met hem af te spreken, gek te doen. Binnenkort, ja dan zou ze weer helemaal vrij zijn. Normaal had ze volgende maand al weg kunnen gaan, maar nu was ze weer afgevallen. "Wanneer mag je naar huis? Nouja naar mij." Vroeg hij toen aan haar. Steffi zuchtte even, ze vond het geweldig dat ze van Kevin zijn moeder bij hun mocht wonen. Zijn moeder was geweldig. Ze hadden het bij zijn thuis al niet echt geweldig breed ondanks Kevin zijn succes. "Normaal mocht het volgende maand maar ze vonden mijn lijn weer gevaarlijk dus zal het nog een hele tijd duren." Zei ze een beetje droevig. Zijn glimlach verdween even en hij fronste zijn wenkbrauwen. "Wat is er mis met je lijn?" Vroeg hij onzeker. Steffi keek hem aan en zuchtte. Nee, hij mocht niet gaan piekeren. "Niets speciaal. Zoals gewoonlijk te veel afgevallen maar is er zo weer bij. Niet gaan piekeren hé." Zei ze terwijl ze de frons op zijn voorhoofd weg veegde. Hij grijnsde en knikte uiteindelijk. Hij gaf haar een kus op haar wang en liep daarna de deur uit. Ze keek hem na en zwaaide toen hij de auto instapte. Hij grote broer, in gedachten.
Ze zag een figuur richting de kantine gaan vanuit haar ooghoeken. Ze had niet direct gezien wie het was maar daar kwam ze wel achter. Nu was ze weer alleen. Ze haatte die onzekerheid van de eenzaamheid. Ze ging de kantine weer in en een jongen van het groepje kwam naar haar toe. Ze rechtte haar schouders wat en keek hem wat uit de hoogte aan. 'Leuke neger heb je daar. Je hebt hem toch zindelijk gemaakt hoop ik' Spotte hij een beetje. Steffi keek hem aan met een woedende blik in haar ogen. "Ten eerste: maakt het wat wat uit dat Kevin donkerder is? Ten tweede: Hoe durf je zo over mij maatje te spreken." siste ze door haar tanden heen terwijl ze dichter kwam. Ze wou hem zo graag slaan of hem iets aandoen. Hij leek het allemaal maar leuk te vinden dat ze boos werd. Hij kwam dichter en raakte haar kont aan. Steffi zag in een flits de beelden van Dirk voor haar ogen voorbij gaan. Hoe hij haar aanraakte en haar dwong tot dingen die ze niet wou. Ze kneep haar ogen samen en haalde uit. Ze gaf hem een klap in zijn gezicht, zag hem naar zijn neus grijpen. Ze zag een straaltje rode vloeistof uit eruit komen. Half misselijk al draaide ze zich om en ging verder de kantine in. Ze keek naar de grond om haar hoofd leeg te krijgen. zonder dat ze het merkte liep ze haast tegen Domenico op. Ze zag hem net optijd staan en stopte. Ze keek hem aan. "Hee." Zei ze zachtjes. Ondanks dat hij haar niet afgewezen had voelde het toch zo. Hij was weg gegaan nadat hij haar had gekust, alsof hij het had gedaan zonder dat hij het had gewild. Het had haar gekwetst.

[& Domenico]

Adrenaline schoot door zijn aderen, hij voelde hoe elke spier in zijn lichaam zich spande. Klaar voor de aanval. Een rode waas was voor zijn ogen verschenen, zijn handen had hij tot vuisten gebald. Mark -de 53 jarige psycholoog die was opgezadeld met de zware last tot Domenico door te dringen- leek in de gaten te hebben dat hij zich met zijn vraag op gevaarlijk terrein had gewaagd. Te laat. Domenico was op gesprongen, verblind door woede. Zijn vuist schoot naar voren, raakte de bebaarde man vol in zijn gezicht. Een licht gekraak toonde aan het bij de slag niet aan kracht ontbroken was. "Domenico, rustig. Je hoeft me niks te vertellen. Je mag gaan, ik houdt dit tussen ons." zei de man rustig, terwijl hij met een pijnlijk gezicht over zijn kaak wreef. Daar zou hij nog wel een tijdje last van hebben, maar het was zijn eigen schuld. Hij had gewoon zijn kop moeten houden over Mattheo, niemand nam die naam in zijn mond. Niemand. Met een ruk draaide Domenico zich om, stormde de kamer uit waarin hij bijna een uur had gezeten. Mark had de ene vraag naar de andere gesteld, hij was met onschuldige vragen begonnen. Maar was al snel op een ondoordringbare muur gestuit, Domenico liet niks los. Zodra een vraag ook maar iets met zijn verleden te maken had klapte hij dicht, hij zei niet veel meer dan een simpele ja of nee.
Domenico wist dat als hij ook maar één seconden langer in de kamer was gebleven, hij nogmaals zou hebben uitgehaald. Bij een tweede klap had Mark hem er vast niet zo makkelijk van af laten komen, dan zou hij het waarschijnlijk tegen de leiding hebben gezegd. Iets wat Domenico niet kon gebruiken, hij wist dat hij naar de gevangenis moest als hij te vaak de regels overtrad. Al was hij er nog niet helemaal uit of dit wel zo veel beter was dan de cel. Waarschijnlijk niet, daar kon hij aan heroïne komen. Daar zou hij een gouden shot kunnen zetten, maar daarvoor zou hij eerst bij de harde kern van de gevangenen moeten komen. En hij wist wat hij daarvoor zou moeten doen. De Italiaanse cel was geen pleziertje, dat wist hij hij had er wel eens een paar nachtjes door gebracht en hij had de verhalen van zijn vrienden gehoord. Een zucht schoof over zijn lippen, hij trok zijn capuchon weer over zijn bruine haren zodat zijn gezicht half verborgen lag in de schaduw.
De kantine was druk bevolkt, iets wat hem deed aarzelen. Hij had totaal geen behoefte aan gezelschap, bovendien kende hij zichzelf goed genoeg om te weten dat zijn weg gezakte woede elke seconden in alle heftigheid weer op kon vlammen. Zijn blik bleef hangen op een stelletje dat midden in de kantine stond te dansen, hij rolde met zijn ogen. Die hadden geen idee hoe pijnlijk liefde kon zijn. Ach, ze zouden er vanzelf wel achter komen. Met een knuffel nam het tweetal afscheid van elkaar, dat was het moment waarop hij haar herkende. Dus het was voor haar enkel een spelletje geweest? Hij was gewoon één van de vele. Godverdomme. Voor haar had hij zijn broer verraden. Het was maar goed dat hij direct na die kus weg was gelopen, niet dat hij anders had gekund. De gedachten aan Mattheo hadden hem bijna gek gemaakt, hadden hem verscheurd. Hij was zo ver in zijn gedachten verzonken dat hij bijna tegen haar aanliep, net op tijd wist hij zijn pas in te houden. Voor een moment keek hij haar recht aan, zijn ogen stonden hard en ondoorgrondelijk. "Hey." reageerde hij zachtjes op haar begroeting, zag hij het nu verkeerd of was ze gekwetst? Waarom? Omdat hij weg was gelopen na die kus? maar voor haar was het toch enkel een spelletje geweest? Het kon haar toch allemaal niks schelen? Hij was niet meer dan een onbelangrijke pion geweest in haar spel. Deze gekwetste houding behoorde daar waarschijnlijk ook toe. "Ik wou zeggen dat het me speet, van die kus maar vooral van het feit dat ik daarna weggelopen ben. Ik wou proberen het je uit te leggen, maar voor jouw was het niet meer dan een spelletje." Zijn stem klonk kil, zijn houding was afstandelijk. Zonder haar reactie af te wachten liep hij de kantine uit. Hij duwde tegen de zware deur die hem een weg naar buiten verschafte. De regen viel nog altijd gestaag naar beneden, binnen enkele seconden was hij doorweekt zijn vest plakte aan zijn huid. Hij sloeg er geen acht op, liep stug verder. De vragen van de psycholoog echode nog altijd na in zijn hoofd. Maakte hem gek. Hoe durfde die klootzak over Mattheo te spreken? Hij had het recht niet. En hij moest al helemaal niet doen alsof hij het begreep. Hij had geen idee hoe het was om een tweeling te zijn. Te zijn geweest. Verbeterde het irritante stemmetje in zijn hoofd hem. Woedend greep Domenico een steen die tot nu toe nutteloos op de grond had gelegen. Het glas van de lantaarnpaal -die enkele meters bij hem vandaan stond- versplinterde in tientallen stukjes. Een scherf sneed langs zijn wang, liet een diepe bloederige snee achter. Hij bukte, pakte de bloederige scherf van de grond. Draaide hem rond in zijn handen, misschien dat dit zijn enige uitweg was. Het voelde verkeerd om er op die manier een einde te maken, liever had hij gewoon een overdosis in zijn aderen gespoten. Maar dat was hier onmogelijk. Langzaam slenterde hij verder, liet zich met zijn rug tegen een boom vallen. Zoute tranen vermengde zich met de regendruppels en zijn bloed. Zijn handen klemde hij om zijn hoofd, steeds weer zag hij zijn broer liggen. "Mi dispiace tanto, Mattheo!"De woorden waren als een wanhopige schreeuw, een schreeuw van verlangen en verdriet. "Non posso vivere senza di te, ti preghiamo di tornare!"fluisterde hij. "Sono assolutamente pulito! Allora perché non gli danno indietro?!" Woede en verdriet deden zijn stem breken, met de scherf nog altijd krampachtig in zijn hand geklemd staarde hij voor zich uit. Vechtend tegen de pijn, tevergeefs.

Steffi keek hem aarzelend aan. De kilte in zijn ogen was haar niet ontgaan. Zijn woorden kwamen hard aan. Zachtjes schudde ze haar hoofd. Nog voor ze iets kon zeggen liep hij de kantine weer uit. Steffi zuchtte eens. Ze zette zich neer op een stoel en legde haar handen voor haar gezicht. Tuurlijk! Hij had haar gezien met Kevin. Waarschijnlijk dacht hij dat ze gevoelens had voor een ander. Dat ze gewoon een spelletje met hem had gespeeld. Ze snoof eens. Wat kon het haar nog schelen? Ze stond recht en liep de kantine uit. Dan maar terug naar haar oudere stijl. Vroeger had ze altijd een piercing gehad. Ze had hem een paar maanden geleden uitgedaan en laten dichtgroeien. Nu had ze er spijt van. Eenmaal in haar kamer zocht ze naar ijsblokjes. Ze hield er twee tegen haar bovenlip zodat het verdoofd zou worden. Ondertussen zocht ze met haar andere hand naar een naald en haar piercing die ze nog ergens in haar toilettas had zitten. Al snel had ze alles wat ze nodig had. Nu moest ze enkel nog wachten tot het verdoofd genoeg was. Ze gooide de ijsblokjes, of wat er nog van over bleef, in de wasbak en zuchtte eens. Ze nam de naald beet en prikte door het verdoofde deel heen. Snel en behendig duwde ze de piercing erin en draaide het zilveren bolletje erop. Het bloedde amper maar Steffi wist dan ook hoe ze zoiets moest zetten.
Ze voelde de regendruppels op haar gezicht. Nergens zag ze Domenico. Waarom was ze ook zo stom geweest om niet meteen achter hem aan te gaan? Eigenlijk wist ze het antwoord al. Ze was depresief en dan deed ze domme dingen. Ze zag glasschreven op de grond liggen en zuchtte eens. Bloeddruppels lagen op de grond. Haar mond viel open van verbazing. Ze schudde haar hoofd. Nee, hij mocht niet zo dom zijn! Steffi versnelde haar passen. Haar hakken tikten op de stenen. Ze zag hem zitten tegen een boom. Ze stond even als aan de grond genageld. Daarna ging ze naar hem toe. Ze knielde voor hem neer en legde haar hand onder zijn kin. Hij moest haar wel aankijken. Ze had hem iets horen fluisteren voor ze naar hem toe kwam. Wie moest er terug komen? Steffi snapte er niks van. Haar italiaans was beter dan ze dacht. Toen hij haar aankeek zuchtte ze zachtjes. Tranen brandden achter haar ogen. Ze wou niet dat hij zich rot voelde door haar schuld. "Het is geen spelletje." Bracht ze zachtjes uit. Meer kreeg ze er even niet uit. Hoe moest ze hem uitleggen dat ze Kevin zag als haar broer en niet als haar jongen? Ze hield maar van een iemand en dat was hij. "Ik..... hou" ze slikte eventjes. Ze moest eerlijk tegen hem zijn. "Ik hou van jou Domenico." Zei ze zachtjes. Ze bleef hem aankijken. Een klein straaltje bloed liep nog over zijn wang van de kras op zijn wang. Ze veegde voorzichtig wat bloed weg zonder er al te veel naar te kijken. Ze knipperde een paar keer met haar ogen zodat ze terug wat helderder kon zien. Steffi kon immers niet tegen bloed. Ze wist niet hoe diep het was. Zolang het niet te diep was moest het gewoon ontsmet worden maar als het te diep zou zijn zou hij er toch moeten laten naar kijken. "Geloof me, ik zweer het op het hoofd van Emira." Zei ze zachtjes. Nu moest hij toch doorhebben dat ze echt van hem hield? Hij wist dat Emira het belangrijkste was in haar leven. Ze had hem haar ketting gegeven. Hij zou het nog moeten weten. De ketting die nu tot hem toe behoorde.