yeah right

Steffi wandelde door de gangen van het grote huis heen. Ze had haar haren opgestoken in een keurige dot. Ze hoorde de bel nog eens gaan, zuchtte eens. Ze had nu geen zin om open te doen. Ookal moest ze maar op een knopje duwen, ze had er geen zin in. Ze moesten haar gerust laten en haar laten werken. Amerikanen waren ook zo vervelende mensen. Het luide geblaf van King was haar niet ontgaan. Ze zuchtte en liep op hem af. 'Folow.' Zei ze kortaf waarna de hond zijn mond hield en haar volgde. De rotweiller was haar vaste waakhond en zowat haar beste maatje. Ze deed de voordeur open en stuurde hem naar buiten. Kon hij mooi buiten kabaal gaan maken. Steffi had geen medelijden met de hond. Ze zuchtte eens en ging in de zetel zitten. Ze had ene dik boek vast en doorbladerde hem. Ze had hem laten maken een hele tijd terug. Hoe oud was ze toen geweest? Een jaar of 19 dacht ze. Eindelijk had ze nu een fatsoenlijke job en ook nog eens een hele erfenis op haar naam staan. Ze had veel te danken aan haar vader, die vorig jaar overleden was. Ze had zijn hele bedrijf overgenomen en was naar Amerika verhuisd. Nergens in haar huis was nog maar een druppel alcohol te vinden. Ze weerhield zich er netjes van. Toch mistte ze YC. Ze had er vrienden gemaakt die ze nooit zou vergeten. Zeker Domenico en Rue mistte ze erg. 'Life go's on.' Zeiden ze dan wel maar ze mistte hen. Oude Sinan lag in zijn mand te slapen. Zijn grijze snuit bewoog afentoe terwijl zijn poten begonnen te rennen. De hond droomde de laatste tijd veel. Hij had ook best veel meegemaakt. Eerst had hij bij ome gewoond en toen was hij beste maatjes geworden met haar vader. Toen haar vader stierf was hij helemaal levensmoe geworden. Nu leek hij eindelijk een beetje op zijn positieven te komen. Ze wist dat de rue niet lang meer ging leven. hij was al een jaar of 14 berekende ze snel. Toen ze tien was geweest was hij geboren. Steffi zelf was nu 24 jaar. Het ging allemaal ook zo snel. King begon vrolijker te blaffen en Steffi grijnsde. Ze trok haar sneakers aan en stond recht. Ze klapte de boek dicht en legde hem op tafel. Ze wandelde richting de achterdeur en ging naar buiten. King stond vrolijk kwispelend naar de pony's en paarden te blaffen. Steffi had er een stuk of 5. Twee paarden en drie grotere pony's. Ze had een paar kinderen van de buurt gevraagd of ze ze kwamen verzorgen en of ze ze wouden rijden. Ze had de kinderen gevraagd waarvan ze wist dat de ouders niet genoeg geld hadden voor manegelessen te betalen en de kinderen graag met paarden bezig waren. Playboy, die nu al een mooie leeftijd had van 12 jaar had stond rustig te grazen. Een meisje met rosse haren en sproeten rond haar neus zat bij de paarden in de weide. Ze was Tosca, een higland pony, aan het poetsen. Steffi vond dat het eens tijd werd dat ze eens een groter paard kon rijden, Angelica kwam toch amper nog dus mocht Jenna Playboy overnemen. Dan kon iemand anders Tosca wel rijden. Steffi ging naar haar toe en aaide Tosca eens over haar hals heen. "Wat vind je er van als je voortaan Playboy mag rijden? Ik zorg wel voor iemand die je in het begin les geeft." Zei steffi vriendelijk tegen haar. Jenna keek haar met grote ogen aan en knikte vrolijk. "Mag dat echt?!" Vroeg ze nog steeds verbaasd. Steffi knikte instemmend. "Jean geeft je wel les in het begin." Zei ze vriendelijk terug. Jenna leek helemaal vrolijk te zijn. Hmm, dan kon dat ene rijkeluismeisje toch nog op Tosca komen rijden. Haar ouders zouden waarschijnlijk toch betalen voor het rijden en zelf een lesgever zorgen. Ach, zolang er maar goed voor haar dieren werd gezorgd maakte het haar allemaal niet uit.

[iedereen]

Het woord huizen was niet het goede woord voor de enorme gebouwen die in de straat stonden, villa's kon je beter zeggen. "Solo calmare ragazzi." riep Domenico naar Davide en Lorenzo, die een eindje voor hem uit rende. De sfeer die van de buurt deed hem ongemakkelijk voelen, hij was niet gewend aan dergelijke luxe. Kwam uit een heel ander milieu, al leefde hij niet langer in de achterbuurt. Nee, hij had niet gewild dat de jongens daar op groeide en door zijn plek in het Amerikaanse leger kon hij zich nu ook een beter huis veroorloven. Ze woonden in een appartement dat gelegen was in een vrij rustige buurt. Ver weg van de achterbuurt en de scene. Ja, hij deed er alles aan om te voorkomen dat zijn zoontjes het zelfde pad als hem zouden bewandelen. Tot nu toe lukte dat hem aardig, al merkte hij dat hij een andere manier van opvoeden had dan de meeste ouders. Dit was één van de redenen dat andere ouders hem altijd raar aan keken, al waren er wel meer. Het feit dat hij geen vrouw had en de tweeling geen moeder. Althans het was bekend dat hij vrijgezel was en dat er geen moeder figuur was in het leven van de jongens. Ook zijn leeftijd speelde mee, met zijn 25 vonden de meeste mensen hem aan de jongen kant op een tweeling van zes te hebben. Dan waren er nog de tientallen kleine littekens, op zijn armen en in zijn hals stonden. Spuit littekens. Veel moeders die hem zagen als hij Davide en Lorenzo op haalde, vroegen zich af of hij wel een goede vader was. Iets wat Domenico irriteerde, dat hij een junk was geweest maakte nog niet dat hij niet voor zijn zoons kon zorgen.
Dit moest het zijn, Domenico had halt gehouden voor de enorme villa. Kort keek hij naar het pakketje in zijn hand, zijn overbuurvrouw had hem gevraagd of hij het even weg zou willen brengen. Hij deed wel vaker klusjes voor haar, aangezien ze te ziek was om het zelf te doen. Als dank hiervoor paste ze soms wel eens een avondje op de jongens, al zorgde Domenico er voor dat dit niet te vaak gebeurde. Simpelweg omdat de tweeling behoorlijk druk was,en het voor haar behoorlijk vermoeiend was. Wanneer hij werd uitgezonden logeerde Davide en Lorenzo bij de vrouw van zijn beste vriend. Hij had Chris tijdens zijn training leren kennen, ze werden altijd gelijktijdig uit gezonden. Zaten ook altijd bij elkaar in de groep, en dekte elkaars rug. Zelf konden Chris en Lea geen kinderen krijgen, hoe graag ze het ook wouden. Lea vond het dan ook geweldig om op de tweeling te mogen passen, ze was dol op hen en zij waren dol op haar. Onmerkbaar schudde Domenico zijn hoofd, waarna hij zijn blik weer op het huis richtte. Het was te hopen dat hij goed zat, voor het zelfde geld zat hij in de verkeerde straat. Dan zou hij behoorlijk voor gek staan, tenslotte stond er een bordje aan het begin van de straat met daarop de straat naam. Maar aangezien hij geen woord kon lezen had hij hier niets aan. "Dave, Lorenzo komen jullie?" riep Domenico, waarna hij op de bel drukte. De jongens kwamen op hem afgerend, hij grijnsde nam hen beide bij de hand. De nieuwsgierige blikken in hun bruine ogen ontging hem niet, een dergelijke buurt was voor hen al net zo ongewoon als voor hem.

Steffi wandelde naar Playboy toe. Ze nam hem bij zijn halster en en leidde hem naar zijn stal. Ze zette hem vast en begon hem te poetsen. Al snel deed ze de dot uit haar haren en liet ze hen los. Haar haren waren nog steeds lang, tot ongeveer haar middel. Het was echt heerlijk weer vond ze. Jenna kwam naar haar toe en aaide Playboy even. "Hij is best groot." Bewonderde ze hem. Steffi grijnsde even en knikte. Playboy was niet haar belangrijkste paard. Haar allerbelangrijkste paardje was een wit merrieveulentje. Ze had haar flesvoeding gegeven toen haar moeder bij de geboorte was gestorven. Steffi werkte deels op een arabierenfokkerij en daar had ze de kleine schat gevonden. Ze had meteen een smak geld nee gelegd om het kleine dier te redden. Shine, zo had ze haar gedoopt. Shine kwam afgerend toen ze haar zag, duwde haar snuitje tegen haar aan. Steffi gaf haar een aai over haar hoofdje. King stond nog steeds te kijken aan de rand van de weide. Hij besloot om maar eens rond te gaan lopen en vond toen de tuinstoel. Hij sprong erop en voor Steffi het goed en wel door had zat hij in de paardenweide. "King!" Zei ze tegen hem. Hij wist dondersgoed dat hij niet bij de paarden moest rondlopen. Steffi ging naar hem toe en nam hem bij zijn halsband. Ze zeulde hem mee naar het hekwerk en zette hem weer buiten. "Je weet goed genoeg dat dat niet mag." Morde ze tegen hem. De hond leek niet eens te merken dat ze boos op hem was want liep al meteen weg. Hij ging in het zonnetje liggen genieten van het goede weer. Steffi ging de zadelkamer binnen en nam het tuig van Playboy. Ze gaf het hoofdstel aan Jenna terwijl ze zelf het zadel erop legde. Steffi haar leven was serieus veranderd sinds haar peter en haar vader dood waren. Ze had hopen geld geërfd al deed het haar weinig. Nu hielp zij jongeren uit de problemen te houden door haar paarden. Ze zouden anders toch maar in de arme wijken gaan rondhangen en zouden zo in aanraking met drugs en drank komen. Steffi wou niet dat ze hetzelfde als haar zouden meemaken. Dat wou ze absoluut niet. King begon luid te blaffen en Steffi hoorde de bel gaan. "Aansingelen kan je zelf hé." Zei ze tegen Jenna die knikte. Steffi veegde haar handen af en legde haar haren een beetje fatsoenlijk. Misschien was het wel iemand belangrijk ofzo. Ze ging naar binnen en keek even in de spiegel. Haar serieusere blik kwam terug op haar gezicht, als ze bij de paarden was, was ze veel losser en was ze terug de oude Steffi. Niemand hier wist van haar verleden. Dat vond ze maar goed ook. Niemand moest weten dat ze in een instelling had gezeten. King bleef maar blaffen en Steffi rolde met haar ogen. Sinan kwam ook recht en liep met haar mee naar de deur. Ze deed hem open en zag een jongen van haar leeftijd voor de deur staan met twee zoontjes. Ze bekeek hem eens goed en een verbaasde blik kon ze niet onderdrukken. "Domenico?" Vroeg ze zachtjes. Ze had hem al in geen jaren meer gezien. Ze wist niet eens dat hij zoontjes had. Hij had dan ook niet geweten dat ze nu zo'n leven leidde. Ze moest amper werken om veel geld te verdienen. Ergens vond ze het leuk maar eigenlijk had ze liever alles zelf kunnen opbouwen. Nu had ze maar gewoon iets moeten verder zetten zonder er al te veel moeite voor te moeten doen. "Ik heb je gemist." Zei ze uiteindelijk en gaf hem een knuffel. Het kon haar niets schelen wat de mensen zouden denken. Ze zag heus wel dat die oudere vrouw weer uit het raam zat te gluren en zag haar iets mopperen tegen haar man. Ze liet hem los en deed teken dat hij binnen mocht komen. "Zijn dat jou zoontjes?" Vroeg ze aan hem. Het leek een tweeling te zijn aan hun gelijkenissen. Sinan kwam hem rutig begroetten door te snuffelen. Zodra hij wist wie het was ging hij terug naar zijn mand waar hij zich liet neer ploffen. Jenna kwam binnen en keek even naar het bezoek. "Euhm Steffi? Zou ik al op Playboy mogen rijden?" Vroeg ze een beetje onzeker. Jenna was altijd onzeker als ze bezoek had al moest ze dat helemaal niet zijn. "Ja hoor. Maar singel hem wel aan als je in de rijpiste bent. Hij houdt er nogal van om zijn buik op te blazen. Maar voor de rest blijft hij braaf." Zei ze tegen haar. Jenna knikte en verdween weer naar buiten. Soms mistte ze toch wel haar eigen kinderen, ze zou er waarschijnlijk nooit gaan krijgen. Ze was al meer als zeven jaar single en ergens beviel het haar wel. Voor nu was Shine haar kindje. Ze hoorde de kleine hoefjes op de tegels en keek het veulen verbaasd aan. Het was de eerste keer dat het jonge dier zich weer binnenwaagde sinds een maand. Ze kwam naar haar toe gedraafd en duwde haar neusje tegen haar aan. "Nou ja zeg dame. Ben jij al niet te groot en te oud om nog binnen te mogen?" Zei ze tegen het veulen dat haar aan keek. Steffi duwde haar hoofdje weg ten wandelde door. "Willen jullie iets drinken ofzo? Zeg maar wat je wilt." Zei ze terwijl ze naar buiten wandelde en een poging deed Shine mee te krijgen. Het zou nogal wat worden als ze het zou blijven proberen. Steffi had niet zo'n zin om later een volwassen paard in haar woonkamer te hebben staan.

Domenico merkte aan de tweeling dat ze niet lang rustig zouden blijven, iets wat hij wel kon begrijpen. Ze kwamen net uit school, hadden dus een overdosis energie die ze kwijt wouden. Hij had ze beloofd dat ze naar het prak zouden gaan, waar hij ze leerde basketballen. Maar dit pakje moest hij toch echt eerst af geven, dat had hij Emilie beloofd. Ze had hem het adres verteld, samen de naam van de vrouw voor wie het pakketje bestemd was. Steffani. De naam had hem automatisch doen denken aan Steffi, hij had haar leren kennen in YC. Een afkickkliniek voor jongeren. De tijd in de kliniek had hij vreselijk gevonden, al kwam dit voornamelijk door het feit dat hij zonder zijn broer had moeten leren leven. Iets wat veel moeilijker was gebleken dan leven zonder heroïne. Nadat Steffi de kliniek had verlaten had hij geen contact meer met haar gehad, jammer eigenlijk. Davide trok aan zijn arm, keek hem met zijn donker bruine ogen aan. "Quindi, andiamo al parco papà?" vroeg hij, beide jongens spraken vloeiend Italiaans. Domenico had ze tweetalig op gevoed, simpelweg omdat hij vond dat ze de taal van hun ouders moesten kunnen spreken.
De deur ging open, en een jonge vrouw verscheen. Verbijsterd keek hij haar aan, ze was veranderd maar toch twijfelde hij er geen seconden aan. Dit was Steffi. Haar woorden bevestigde dit enkel. "Hé Steffi." zei hij, een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hoe was het mogelijk dat ze elkaar hier tegen het lijf liepen?Hij had niet verwacht dat ze naar Amerika zou verhuizen, al had hij dat nog minder van zichzelf gedacht. Hij was er altijd van overtuigd geweest dat hij nadat hij afgekickt was hij terug naar Italië zou gaan. Dat had hij ook gedaan, maar al snel was hij tot de conclusie gekomen dat het niet de juiste oplossing had. Het was te pijnlijk, alles deed hem denken aan Mattheo. Bovendien was de heroïne opeens heel dicht bij. Er was geen manier geweest om de achterbuurt te ontvluchten. Toen Marice hem vertelde dat ze zwanger was hadden ze samen besloten om naar de Amerika te verhuizen. In de hoop daar een nieuw leven op te kunnen bouwen. "Ik jouw ook." zei Domenico zachtjes, waarna hij haar kort in zijn armen sloot. Hij kon niet ontkennen dat het goed voelde haar naar zo'n lange tijd weer vast te houden. Nadat ze elkaar los hadden gelaten, gaf ze hem een teken dat ze binnen konden komen. "Abbiamo poi Andar Al Parco, okay?" zei hij tegen de tweeling, deze knikte aarzelende volgde hem vervolgens naar binnen. Ze leken als twee druppels water op elkaar, net als Mattheo en hij vroeger hadden gedaan. "Ja, dit is Lorenzo en dat is Davide." zei Domenico, Lorenzo had zijn hand beet gepakt terwijl Davide iets voor hem uitliep en zijn ogen bewonderd door de kamer liet dwalen waarin ze waren aan beland. Dergelijke luxe was hij niet gewend. Domenico betwijfelde of Steffi hen uit elkaar zou kunnen houden, de meeste mensen slaagde er niet in. Hij had er ook wel eens moeite mee gehad, vooral toen de jongens nog wat jonger waren. Een meisje kwam binnen lopen, begon tegen Steffi te praten. Was het haar dochter? Nee, ze leken totaal niet op elkaar. Of zou ze gewoon veel meer van haar vader hebben? Bij de tweeling was het eerlijk verdeeld, sommige trekken hadden ze van hem andere van Marice. Zo hadden ze de bijna zwarte krullen van hun moeder, maar de donkerbruine ogen van hun vader. Een veulen kwam op Steffi af gelopen, verbaasd keek Domenico naar het jonge dier. Wat deed die nu in het huis? Toch kon hij een grijns niet onderdrukken, kennelijk was ze haar voorliefde voor paarden nog niet voorbij gegroeid. Lorenzo liet zijn hand los, liep naar zijn broer toe fluisterde hem wat in zijn oor. Steffi vroeg hen of ze wat wouden drinken. "Wij willen dubbel fris." zei Davide, die overduidelijk het spraakzaamst van de twee was. "Ik wil wel cola." zei Domenico. "Heb je hulp nodig?" vroeg hij, aangezien het veulen zich nogal koppig tegen haar verzette. Met zijn hand ging hij door zijn bruine haren, ze waren wat korter dan destijds in de kliniek, iets wat deels te maken had met het feit dat hij in het leger zat. "Is dat meisje van daarstraks je dochter?" vroeg hij aarzelend aan haar, terwijl hij met haar mee lip naar buiten. Het leek er op dat ze er alleen in zou slagen het veulen mee te krijgen.

Domenico stelde de twee jongens voor. Steffi zuchtte eens. "Hoe hou je ze uit elkaar?" Merkte ze lichtjes op. Ze zag totaal geen verschil tussen de twee. Misschien zou ze het in hun karakter wel kunnen. King zat Shine een beetje uit te dagen en het veulen leek erin te trappen. Ze volgde de rottweiler naar buiten en rende vrolijk achter hem aan. King had zich weer iets op de hals gehaald. Nu zou hij moeten blijven rennen, anders werd hij vertrappeld door de kleine hoefjes. "Zou handig zijn." Gaf ze eerlijk toe op de vraag of hij moest helpen. Steffi wandelde met hem naar de keuken. Ze opende de ijskast, die redelijk leeg was. Als je maar alleen was moest je niet veel hebben. Ze nam een grote fles cola eruit en nam vier glazen. Jenna was toch nog aan het paardrijden. Ze goot voor ieder even veel in, ze wist dat kinderen anders gingen kibbelen omdat de andere meer had. De kinderen die hier afentoe langs kwamen in ieder geval toch. Ze deed er ijsblokjes in en gaf er twee aan Domenico. "Nee, ze is een meisje uit de armere wijk. Haar ouders kunnen paardrijlessen niet betalen. Ze ging rondhangen in steegjes doordat ze niets te doen had. De rest kun je zelf wel invullen denk ik. Ik wou niet dat ze hetzelfde als mij zou krijgen..." Zei ze zachtjes. Ze zuchtte eens. Voor ze aanstalte maakte toverde ze een klein glimlachje rond haar lippen. "Dus je hebt nu een vriendin? Of is ze al je vrouw?" Vroeg ze nieuwschierig. Hij had het blijkbaar op het gebied van liefde veel beter gedaan als zij. Nog steeds was ze bang om zich te binden aan een jongen. Ze was er nog steeds niet klaar voor. Ze vertrouwde geen enkele jongen hier in de buurt. Tuurlijk vertrouwde ze wel Domenico, die was haar maatje die ze al zo lang niet meer had gezien. Ze wandelde terug naar buiten en zette de glazen cola voor de jongens neer. "Alsjeblieft." Zei ze vriendelijk tegen de twee jongens. Steffi vond ze echt ongeloofelijk schattig. Ze nam haar eigen glas cola aan van Domenico en ging zitten. Shine kreeg door dat Steffi zat en galopeerde vrolijk op haar af. Ze legde haar hoofdje neer op haar schoot en keek haar aan. Steffi duwde haar hoofdje weg. Ze stampte de bal van onder het tafeltje uit en hoopte dat het veulen afgeleid werd. Jammergenoeg bleef ze gewoon staan. "Ik ga snel even deze dame bij de rest zetten." Zei ze terwijl ze recht stond. Ze zette haar colaglas op tafel en nam het veulen bij haar oor. Ze had amper manen en Steffi wist dat het veulen niet zou tegenwerken. Zodra ze merkte dat Steffi haar vast had bleef ze braaf staan. Zo kreeg Steffi de kans om haar ene arm rond haar hals te doen en de andere achter haar achterhand. Ze duwde haar voort tot aan de poort van de weide. Ze deed hem open en gaf haar een flinke duw tegen haar achterwerk. Het veulentje gaf een bokje van zodra ze de weide in was. Het zou nog wat gaan worden als ze die zadelmak zou gaan maken. "Wat gaan jullie nog doen vandaag?" Vroeg ze nieuwschierig. Haar ogen gingen even richting de rijpiste waar Jenna aan het rijden was. Playboy liep keurig door de piste heen en leek te dansen. Steffi zag er zeker potentieel in. Ze moest maar eens voorstellen dat ze wedstrijdjes ging rijden op haar kosten. Dat was immers hetgene wat Jenna wou, een profesioneel amazone worden. Steffi zou haar daar in helpen. Ze zou haar jeugd niet laten worden zoals de hare.

Hoe hij ze uit elkaar hield? Hij wist het niet. Een groot deel baseerde hij op hun karakter. Lorenzo was veel rustiger dan zijn broer, hij sprak ook veel minder en was moeilijk te pijlen. Davide daar in tegen was meestal hyper, en kon zijn mond nooit lang houden. Hij was iemand die nooit nadacht, alvorens hij iets deed. Al had zijn broer hier ook wel een handje van. Maar de jongens probeerde hem nog wel eens voor de gek te houden, dan was Davide ineens verdacht stil terwijl Lorenzo hem de oren van het hoofd praatte. Ook op dat soort momenten wist hij ze uit elkaar te halen, bepaalde trekjes konden ze gewoon niet verbergen. Bovendien kon hij het zien aan de blik die ze in hun ogen kregen, hij had die blik vroeger ook vaag genoeg in Mattheo's ogen gezien. "Hun karakter, en bepaalde trekjes in hun gezicht." zei hij, terwijl hij kort naar de jongens keek. Misschien was het ook wel iets vaders eigen, al had de zijne het nooit gekund. "Jongens niks slopen oké?" zei Domenico, alvorens hij achter Steffi aan liep naar de keuken. Hij zag de tweeling nog net knikken, het was te hopen dat ze daadwerkelijk de boel niet over hoop zouden gooien. Het was wonderbaarlijk hoe snel die twee ergens een complete puinhoop van konden maken. Soms was het best vermoeiend, maar hij zou hen voor geen goud willen missen. Ze betekende alles voor hem, waren de enige die hem op de been hadden gehouden. Al besefte ze dit zelf waarschijnlijk niet, ze waren de reden geweest dat hij het Gouden Shot uiteindelijk niet had gezet. Nee, hij zou er voor zorgen dat de jongens hem niet achterna gingen. Ze hadden hun moeder al verloren, en hij zou er voor zorgen dat dit niet zou gebeuren met hun vader. Dit was lastiger wanneer hij werd uitgezonden, tenslotte kwamen er regelmatig soldaten om. Zelf was hij al wel eens geraakt in zijn schouder, maar hij had het overleefd. Iets wat hij groten deels aan Chris te danken had.
Twee glazen werden in zijn handen gedrukt, bij het horen van haar woorden keek hij haar even aan. "Het is echt dat je dat doet, als je op straat leeft is de stap naar alcohol of drugs zo gemaakt." zei hij. Hij had bewondering voor wat ze deed, op deze manier kon ze wel eens de gene zijn die er voor zorgde dat zulke meisje niet het zelfde als hen overkwam. Bij het horen van haar vraag schudde hij zijn hoofd, waarna hij kort zijn hoofd schudde. Spreken over zichzelf, en het verleden was nog altijd niet zijn sterkste punt. De meeste mensen wisten niks van hem, hij was net zo gesloten als vroeger. "Niet meer, ze is bij ons weg gegaan toen Davide en Lorenzo een maand oud waren." zei hij. Ergens had het hem niet verbaasd dat ze op een dag verdwenen was, wat hem wel had verbaasd was dat ze een briefje op de tafel had gelegd. Ze wist toch dat hij niet kon lezen? Had ze het hem er in willen wrijven? Had ze gedacht dat hij het iemand voor zou laten lezen? Natuurlijk niet, wie zou hij dat moeten laten doen? Destijds kende hij nog bijna niemand in Amerika, in elk geval had hij nog geen vrienden. "Heb jij een vriend, of ben je getrouwd?" vroeg hij, terwijl hij haar voor een moment vragend aan keek. Aan de ene kant hoopte hij voor haar dat ze iemand had gevonden, ze verdiende een lieve man die haar gelukkig maakte. Aan de andere kant hoopte hij dat ze nog single was, iets wat hem lichtelijk irriteerde.
Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, waarna hij met Steffi mee naar buiten liep. Ze had de glazen die ze in haar hand hield aan de tweeling gegeven. "Dank je." zei Davide met een glimlachje, Lorenzo hield zijn mond en glimlachte enkel. Domenico betwijfelde of Steffi in de gaten had wie van de twee tegen haar sprak. Hij was even als haar gaan zitten, nam een slok van zijn cola. Steffi was onderhand naar de wei gelopen om het veulen weg te zetten. "Gaan we straks nog naar het park papa?" vroeg Davide, die zijn glas al bijna leeg had. "Ja, ik denk het wel en anders gaan we morgen oké?" zei hij, even keken de jongens teleurgesteld waarna ze knikte. "Waar ken je haar van?" vroeg Davide nieuwsgierig, nadat hij zijn lege glas op de tafel had gezet. Met zijn bruine ogen keek hij Domenico nieuwsgierig aan. "Van vroeger, ik heb haar al een paar jaar niet meer gezien." antwoorden Domenico. Lorenzo rolde met zijn ogen, ze waren er onderhand wel aan gewend dat hun vader nooit duidelijke antwoorden gaf als het om zijn verleden ging.
Steffi kwam weer bij hen zitten, de jongens hadden onderhand beide hun cola op en leken geen zin meer te hebben om lang stil te mogen gaan. Ze stoven er dan ook van door, rende lachend door de tuin in de richting van de wei. Het was te hopen dat ze zich een beetje in zouden houden. "Ik was van plan met ze te gaan basketballen in het park, maar dat kan altijd straks nog en anders morgen. Ik denk dat ze zich hier wel kunnen vermaken, al hoop ik dat ze niks stuk maken." zei hij met een grijnsje tegen haar. "Hoe gaat het met je?" vroeg hij, waarna hij zijn blik voor een moment over haar heen liet glijden. Ze was nog altijd knap, hij glimlachte lichtjes nam een slok van zijn cola terwijl hij wachtte op haar antwoord.

[Beetje afgeraffeld, but I've to go (aa)]

Ze was lichtelijk verbaasd geweest over zijn antwoord. Waarom zou ze zijn weg gegaan? "Sorry." Had ze gezegd. Ze begreep niet waarom dat iemand Domenico gewoon zou kunnen achterlaten. Ze vond hem nog steeds een lieve jongen en ze zag hem nog steeds als haar beste maatje. Zelfs Vins was niet zo'n goede vriend had gebleken. Ze had al zo lang niets meer van hem gehoord maar het stoorde haar niet. Van Domenico kon ze het lichtelijk begrijpen. Ze wist dat hij niet kon lezen dus brieven schrijven of sms'en kon ze niet. Ze glimlachtte even naar de jongens. Ze bekeek hen beiden eens goed met een bedenkelijk gezicht. "Jij bent Davide, niet?" Vroeg ze aan de jongen die dankje had gezegd. Een tevreden glimlach kwam op haar gezicht toen hij haar verwachting beaamde. "Ik denk... dat ik weet wat je bedoeld met karaktertrekjes." Zei ze tegen Domenico. Steffi wachtte expres met zijn vraag te beantwoorden tot de jongens van tafel waren. King rende vrolijk achter hen aan. kwispelend volgde hij de jongens overal waar ze gingen. "Nog steeds Single. Telkens als ik denk een echte leuke jongen te hebben ontmoet blijkt het toch niet de juiste te zijn. Meer als een paar dates komt er dus ook niet van. Pff, ik heb het al lang opgegeven hoe graag ik ook ooit kinderen zou willen." Zei ze zachtjes. Kinderen, een moeilijk punt voor Steffi. Ze wou er best graag hebben maar dan moest je eerst een vriend hebben. Eerder wou ze echt niet. Een vriend die bij haar zou blijven en haar gelukkig zou maken. Ze had het allemaal zo voor haar kunnen zien. Ze had er van gedroomd gehad. Een jongen met prachtige kastanjebruine ogen en blonde haren. Ze kon het kindje nog steeds voor haar zien.
Ze probeerde die gedachte weg te duwen. "Shine is mijn kindje en dat zal ze altijd zijn. Meer zal er voor mij niet inzitten vrees ik." Zei ze met een glimlachje. Shine was zowat een van de belangrijkste dingen op dit moment voor haar. Het veulentje zoog het grootste deel van haar tijd op. Erg vond ze het niet, dan moest ze niet aan andere dingen denken. De dood van haar vader was vreselijk geweest voor haar. Ze begreep nog steeds niet waarom hij nu net een autoongeval moest hebben gehad. "Ik kan ook gewoon meegaan. Dan maak je hun ook blij, beloftes moet je nakomen." Zei ze met een glimlachje.
Rustig stond ze recht. Ze ging naar binnen een vest nemen. Ze zocht naar het harnas van King en zijn leiband. "Davide, Lorenzo? Hebben jullie zin om naar het park te gaan?" Vroeg ze aan de jongens. King hoorde nog maar het woordje park en rende naar haar toe. Vrolijk sprong hij met zijn voorbenen tegen haar aan. Steffi zette een stapje achteruit en duwde hem van haar af. 'Ja leuk!' Hoorde ze een van hen twee zeggen, ze gokte Davide. Steffi gebaarde aan King dat hij moest gaan zitten. Ze deed snel en behendig zijn harnas aan maakte nog even de leiband los. Ze ruimde alle glazen op en sloot de deuren af. Daarna leinde ze King weer aan. Met zijn vijfen wandelden ze richting het park. Jenna had Playboy al afgezadeld en zijn tuig weg gelegd. Ze had de opbergplaats open gelaten want jean zou nog langs komen om Secreto te rijden. Hij was nog redelijk jong en daardoor moest hij echt elke dag gereden worden. King liep braafjes langs haar op. De twee jongens liepen een stukje voor hen door. "Wat noem je goed? Ik kan alles kopen wat ik wil maar daarom ben ik niet gelukkig. Als ik alles zou moeten inruilen voor iemand te leren kennen waar ik echt van kan houden zou ik dat doen. Ik wil niet meer alleen zijn." Sprak ze langzaam. Tuurlijk had ze alles wat ze maar zou willen kopen. Maar toch was haar huis zo leeg. Er waren genoeg kamers waar dingen gewoon stonden te staan. Ze keek domenico even aan en keek daarna weer voor zich uit. Zonder dat ze het zelf echt besefte haakte ze bij hem in. "Misschien ga je het vreemd vinden maar ik mis YC. Alles was zo... zo zorgeloos haast. Tuurlijk waren er problemen anders.. nja." Verder ging ze niet. Ze wou niet dat Davide of Lorenzo stiekem zouden meeluisteren en verkeerde dingen zouden horen. Ze wist niet wat zij wist over hun vader en zijn verleden. Dat waren haar zaken ook niet.
Van zodra ze het park binnen liepen liet Steffi King los. De hond bleef braaf langs haar wandelen. Hier durfde ze hem los te laten omdat het park overal omheind was. Je moest door een poortje binnen komen. Honden mochten hier ook gewoon los lopen. Veel mensen waren er niet. Steffi vond het helemaal niet erg dat er weinig mensen waren. Ze had liever dat het rustig was inplaats van super druk. Anders kon je amper rustig rondlopen hier. Ze zag een van haar klanten wandelen met zijn dochtertje en haar hondje. Ze had een klein hondje, Steffi vond het eigenlijk maar een lelijk dier. Ze lijnde King weer aan, voordat hij dat beestje in een hap zou opeten. De man kwam naar haar toe en begroette haar. 'Steffani.' Zei hij vriendelijk. Steffi knikte vriendelijk terug. "dag Ivan." Zei ze vriendelijk. 'Kunt U morgen even langskomen ofzo? Ik wil nog iets bespreken inverband met die retoerkosten en wil een nieuwe bestelling doen. Maar dat bespreken we dan wel, je hebt vrij vandaag.' Zei de man eerst super zakelijk en daarna glimlachte hij eens. Steffi glimlachte terug. "Dan zal ik morgen langskomen. Het zal wel pas rond een uur of 4 zijn. Moet nog een bestelling regelen met een andere klant. " Zei ze vriendelijk. De man knikte even bedachtzaam. Steffi kon er niets aan doen dat grote klanten meer tijd vroegen dan zijn zaak. 'Is goed. Nog een prettige dag. En oh, ik wist niet dat je kinderen had?' Hij gebaarde naar Davide en Lorenzo. Steffi moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Ze vond beide jongens helemaal niet op haar lijken, ze leken meer op domenico. Toch zag je ook duidelijk dingen van hun moeder, al wist Steffi niet hoe ze eruit zag. "Prettige dag nog. Nee, nee ik heb geen kinderen. Ze zijn van een goede vriend." Ze keek even naar Domenico, hopend dat Ivan zou stoppen met vragen te stellen. Steffi had het niet graag over haar privé met klanten. Hij liep terug door en Steffi zuchtte opgelucht. Het basketbalplein was al bijna in zicht. Zodra ze daar waren ging ze op een bankje zitten. Gewoon even al haar gedachten op een rijtje zetten. Ze vond het geweldig om Domenico bezig te zien met zijn kinderen. Toch was het vreemd in haar ogen. Tuurlijk was het normaal dat mensen kinderen kregen maar ze had niet gedacht dat hij nu al zoontjes had van die leeftijd. Ze streelde king over zijn hoofd en gaf hem een knuffel. Het deed haar best pijn om hen zo gelukkig te zien. Ze waren een echt gezinetje, iets wat zij nooit zou hebben. Ze zou keer op keer afscheid moeten nemen van iets wat haar dierbaar was. Ze wist dat Sinan niet lang meer zou leven en ze vond het vreselijk. Het laatste beetje van wat ze van haar grootmoeder en vader zou hebben zou ook verdwijnen.

De vraag van Steffi had er voor gezorgd dat zijn gedachten afdwaalde naar Marice, en het briefje dat ze op de tafel had gelegd. Wat er in stond wist hij niet, een excuus, een verklaring, iets anders? Vroeger had Mattheo hem altijd voorgelezen, zijn broer was een stuk beter op school geweest. Hij zou zijn examen ook wel hebben gehaald als hij niet eerder met school gestopt was, iets waar Domenico zich altijd schuldig over had gevoeld. Hij had zijn broer mee het diepen in getrokken, daar was Mattheo het overigens nooit mee eens geweest. In zijn ogen was het meer dan logisch dat hij gestopt was op het zelfde moment als zijn broer. Voor een moment richtte Domenico zijn blik op het plafond, daar ging hij weer. Nee, hij was nog lang niet over de dood van zijn tweelingbroer heen. 7 jaar was niet genoeg om de wonden te helen die het verlies veroorzaakt hebben. In de week van zijn verjaardag, en die van zijn broers dood bracht hij de tweeling altijd naar Lea en Chris. Simpelweg omdat hij wist dat hij totaal in zou storten, dat waren de momenten dat hij ongelooflijk veel behoefte had aan een shot. De dagen dat hij alles kort en klein sloeg, en je beter niks tegen hem kon zeggen. Hij wou niet dat zijn jongens hem zo zagen, hij wou niet dat ze wisten hoe gebroken hij was. "Ik weet niet eens of ik echt van haar hield, ik denk dat ik dacht dat ik van haar hield. Omdat ik iets nodig had om me aan vast te klampen, om niet weer aan de heroïne te gaan." bekende hij eerlijk, waar kwam die openheid opeens vandaag? Misschien omdat Steffi zo ongeveer zijn beste maatje was geworden, al wist ze nog altijd bar weinig van hem. "Pas maar op sommige mensen denken dat ze hen door hebben, maar vervolgens houden ze je voor de gek." zei hij met een grijnsje. Hij wist maar al te goed hoe veel lol je kon beleven door je als de ander voor te doen, het kon ook erg handig zijn. Op school, of wanneer je ergens inbrak. Al was hij van plan te voorkomen dat de jongens dat laatste zouden gaan doen. Ze zouden niet zo eindigen als hem, no way.
Bij het horen van haar woorden keek hij haar lichtelijk verbaasd aan, hoe kon het dat ze de ware nog niet had gevonden? Ze was zo'n lieve, aardige en ook mooie vrouw. Welke idioot zou haar laten lopen? Domenico nam haar hand in de hare, zocht haar blauwe ogen. "Je vindt wel iemand, niet zo makkelijk de hoop op geven." zei hij met een glimlachje tegen haar, waarna hij een zacht kneepje in haar hand gaf. "Hoe weet je dat zo zeker? Ik had mezelf ook geen vader zien worden, maar ik ben het nu toch al zes jaar." zei hij, hij merkte dat het haar pijn deed. Het was duidelijk dat ze graag kinderen wou, iets wat hij kon begrijpen. "Je vind echt wel iemand Steffie, de gozer die jouw laat lopen is gek." zei hij zacht tegen haar, waarna hij haar hand los liet.
"Dat zullen ze leuk vinden, en ik ook." het laatste voegde hij er met een lichte grijns aan toe. Steffi was onderhand overeind gekomen en naar binnen gelopen, Domenico liep de tuin iets verder in opzoek naar zijn jongens. Die met Steffi's rottweiler aan het spelen waren, kort sloeg hij hen gade. De stem van Steffi deed hem op kijken, hij zag dat er een vrolijke grijns op de gezichten van zijn zoontjes verscheen. Davide reageerde ook direct, Lorenzo hield zich zoals altijd wat stil. Maar aan zijn bruine ogen was te zien dat hij het ook leuk vond. Bovendien sprak Davide meestal voor hen beide, zo was het bij Mattheo en hem ook altijd geweest.
Rustig liepen ze in de richting van het park, de jongens liepen iets voor hen uit. Zoals altijd dicht bij elkaar, zachtjes pratend. Zo te horen in het Italiaans. Bij het horen van haar woorden keek hij haar voor een moment aan, hij had de neiging haar in zijn armen te sluiten. Maar wist dat dit niet het juiste moment was, niet waar zijn jongens bij waren. "Geld maakt niet gelukkig, al is het moeilijk om zonder te leven het is niet het belangrijkste. Het is logisch dat je niet langer alleen wilt zijn, dat wil niemand." zei hij, terwijl hij haar voor een moment zijlings aan keek. "Je zult heus niet altijd alleen blijven Steffi, echt niet." zei hij. Jezus, waarom was hij toch zo slecht met woorden? Bij haar volgende woorden schudde hij langzaam zijn hoofd, voor hem was YC een hel geweest. Al kwam dit vooral door het feit, dat het vlak na de dood van zijn broer was geweest. "Ik denk dat ik je misschien wel begrijp, al geld dat niet voor mij." zei hij eerlijk.
Een man kwam aangelopen, begroette Steffi. Domenico liep automatisch iets door, al volgde hij de twee vanuit zijn ooghoeken. Het gesprek liet hij langs zich heen gaan, wetend dat het onbeleefd was om mee te luisteren. Davide kwam op hem af gelopen, en Domenico zakte door zijn knieën zodat hij op ooghoogte was met zijn zoon. "Wie is dat?" vroeg de jongen nieuwsgierig, Lorenzo had zich onderhand ook bij hen gevoegd. "Ik heb geen idee, een bekende van Steffi I guess." zei hij, haar lach deed hem op kijken. Haar ogen kruiste de haren, hij glimlachte lichtjes naar haar. Stelde zich recht, en wachtte tot ze weer naast hem stond alvorens hij verder liep. De jongens rende uitgelaten voor hen uit,die konden niet wachtte tot ze zouden gaan basketballen. Ze vonden de sport helemaal geweldig, net als Mattheo en hij vroeger hadden gedaan.
Steffi was op een bankje gaan zitten, hij aarzelde kort waarna hij zich bij Davide en Lorenzo voegde. Die hadden al een bal gevonden, en wachtte uitgelaten op hem. "Paas me de bal eens Dave." zei Domenico, nog geen seconden later werd de bal hem aan gespeeld. Hij dribbelde de bal tot vlak bij de basket, zette zich af en dunkte de bal er in. Kort bleef hij hangen aan de oranje ring waarna hij weer op de grond laten, en de bal die nog na stuiterde pakt en naar Lorenzo speelde. "Oké Lorenzo, je rent hier naar toe zet je af, dan vang ik je en zorg ik ervoor dat je de bal in de basket kan gooien." legde hij uit, de jongen knikte waarna hij een aanloopje nam en zich af zette. Domenico ving hem en tilde hem zonder enige problemen boven zijn hoofd. "Gooi hem maar in de basket, en dan aan de ring gaan hangen." zei hij, de bal werd in de basket geworpen. En hij merkte dat het gewicht van zijn zoontje lichter was. "Vast houden ik laat je los, maar als je vangt sta ik onder je." Hij liet hem los, keek kort naar Steffi ze zag en droevig uit. Iets wat hem niet aan stond, hij vond het maar niks haar zo te zien. Op dat moment liet Lorenzo los, snel focuste hij zijn aandacht op de jongen ving hem op. "Dat was vet." zei Lorenzo vrolijk, waarna hij de bal naar zijn broer speelde. Die stond te popelen ook te gaan, en het spel herhaalde zich. "Oké jongens ik ga even naar Steffi, spelen jullie maar een potje." zei Domenico. "Alleen als je zo ook mee speelt, en Steffi ook dan moet ze bij ons in het team en gaan we jouw verslaan." zei Davide breed grijnzend. Met zijn hand ging Domenico door de donkere krullen van zijn zoontjes. "Ik zal het haar vragen." zei hij met een grijnsje, waarna hij naar Steffi toe liep en naast haar ging zitten. "Hé, gaat het wel?" vroeg hij zacht, waarna hij zijn arm om haar heen sloeg en haar iets tegen zich aan trok. Voor een moment keek hij haar onderzoekend aan, hij had in de gaten dat de tweeling hen gade sloeg maar liet hen begaan. "Ze vragen of je een potje mee speelt, jullie drie tegen mij." zei hij na een tijdje, met een grijnsje. "Dus wil je mee doen, of durf je het niet aan." het laatste voegde hij er plagend aan toe.

Steffi keek hem voor een moment aan. Ergens kende ze zijn gevoel. Van iets denken te houden om toch maar niet weer naar een probleemvragend ding te grijpen. Nee, ze had nooit drugs gebruikt maar drank was veel erger. Je kon er in haar ogen veel te makkelijk aan komen. Nog een reden waarom ze naar Amerika was gekomen. Ze kon het hier gewoon niet kopen tot haar 21ste. Zelfs nu dronk ze niets meer met alcohol erin, dat zou de doodsteek zijn geweest. Ze grijnsde om zijn opmerking. "Pff, ik ga nog denken dat ik dubbel zie als ze het zouden doen." Grijnsde ze. Ze glimlachtte even. Het was niet echt vrolijk maar spijtig. Ze had hem nooit verteld gehad over Dirk en wat hij allemaal had gedaan. Het lag niet zo simpel als iedereen dacht. Tuurlijk had ze geweldige mannen tegengekomen die haar perfect gelukkig zouden kunnen maken maar keer op keer was ze bang geweest. Bang voor hetzelfde als Dirk had gedaan. "Het is niet bepaald dat ze mij laten lopen. Er doen er genoeg moeite maar ik kan het gewoon niet. Het was al een wonder dat ik zo goed met jou kon omgaan." Zei ze zachtjes. Ze merkte dat de twee jongens ver genoeg waren om niet meer te horen wat ze zei. "Ik heb je nooit verteld dat..." Verder kwam ze even niet. "Ik had je verteld dat ik nooit wou vergeven. Dat zal ik ook nooit doen, niet hem. Op mijn 15de had ik het met een jongen van 18. Hij dwong mij om..." Haar stem bleef weer haken. Zou hij het zo begrijpen? Verder kon ze toch niet vertellen. Ze keek weg van hem en slikte eens. Ze keek hem daarna weer aan. "7 Jaar is genoeg om de hoop op te geven." Vervolgde ze even. Tuurlijk gold het niet voor hem, hij was een wrak geweest. Nog steeds wist ze niet waarom hij er zo erg aan toe was geweest. "Ik ben echt zo blij dat je dat golden shot nooit hebt gezet. Ik zou niet geweten hebben wat ik zonder jou had gemoeten." Zei ze uiteindelijk tegen hem. Steffi vond het zo makkelijk om dingen tegen hem te zeggen dat het gewoon allemaal zo logisch was wat ze zei. Het was alsof ze elkaar gisteren nog hadden gezien in haar ogen. Ze zou het zich ook gewoon zo kunnen voorstellen.
Ze keek toe hoe Domenico met de jongens speelde. Ze leken het duidelijk geweldig te vinden. Domenico kwam na een tijdje naar haar toe en sloeg zijn arm om haar heen. Ze ging tegen hem aan zitten en als ze eerlijk moest zijn voelde het goed. Voor even voelde ze zich terug dat 17 jarige meisje dat zich beschermd voelde door haar maatje. "Ja hoor, het is alleen..." Ze stopte even. Hoe moest ze hem uitleggen dat ze het geweldig vond om hen samen te zien. "Dat jullie echt een geweldig gezinnetje zijn. Moet je hun twee zien, perfect gelukkig. Je moet ze zien stralen als je met hen bezig bent." Vervolgde ze. Steffi keek hem aan en glimlachte.
Ze ging terug wat rechter zitten en grijnsde bij zijn uitdaging. "Oh wij gaan jou zo verslaan." Zei ze grijnzend. Ze stond recht en ging naar de twee jongens toe. Ze leken blij te zijn dat ze mee deed. "Doe je mee?" Vroeg Davide aan haar. Steffi knikte. "Tuurlijk, wij gaan papa verlsaan." Zei ze daarachter. Ze keek even naar Domenico. Ze zou vooral de twee jongens laten scoren. Ze begonnen met spelen. Lorenzo kreeg de bal dicht genoeg bij de ring. Steffi ging naar hem toe. "Spring maar." Zei ze tegen hem. Van zodra hij sprong nam ze hem vast en tilde ze hem de lucht in. Hij scoorde en lachtte vrolijk. Steffi zette hem terug neer en gaf hem een high-five. Davide gaf er ook eentje. "De volgende keer scoor jij, goed?" Vroeg ze aan hem. Hij knikte gretig en ging al weer helemaal op in het spel. Domenico probeerde de bal te pakken te krijgen maar steffi pastte naar Davide. Hij zette keurig het aantal toegstaande passen en pastte daarna door. Steffi bekeek het schouwspel even. 'Steffi!' Hoorde ze Davide roepen. Ze grijnsde en tilde hem op zodat hij kon scoren. 'En nu aan de ring hangen.' Ging hij vrolijk verder. Hij greep de ring vast en Steffi lostte hem Van zodra hij los liet ving ze hem op.
Tegen het einde van het spel ging Steffi zitten. King kwam naar haar toe getrippeld en duwde zijn neus tegen haar aan. ze streelde hem even en duwde daarna zijn hoofd weg. "Hebben jullie zin om een ijsje te gaan eten? Deze avond mogen jullie kiezen wat we gaan doen." Zei ze tegen de jongens. Ze keek Domenico onschuldig aan en glimlachtte even. Ze vond de tweeling echt geweldig. 'Meen je dat?' Vroeg Davide aan haar. Ze knikte instemmend. Ze zag een glimlach verschijnen op zijn gezicht. Ze deed teken op de jongens dat ze even moesten komen. "Gaan we papa een beetje plagen?" Vroeg ze zachtjes aan de jongens. Ze knikten instemmend en keken even naar Domenico. Hopelijk voelde hij de bui al hangen. "kom." Zei ze tegen hen en stond recht. Nog voor Domenico iets kon doen hongen de twee jongens al rond hem heen en begonnen ze hem te kietelen. Steffi lachtte triomfantelijk richting Domenico en keek toe.

"Je raakt er aan gewend, en als je het echt zeker wil weten Lorenzo heeft een litteken op zijn rechter slaap. Maar zeg ze niet dat ik het je heb verteld, ze vinden het leuker als mensen het niet uit elkaar kunnen halen." zei hij met een grijnsje, terwijl hij zijn blik op zijn zoontjes richtte die een eindje voor hen uitliepen. Het litteken op Lorenzo's slaap lag verborgen onder zijn krullen, hij had het op gelopen tijdens hun vakantie van een jaar geleden. Hij en Davide hadden achter elkaar aan gerend over de klippen, Domenico had nog gezegd dat ze voorzichtig moesten doen. Maar ze waren koppig, iets wat hem niet vreemd was. Hij kende de karaktereigenschap, Mattheo en hij hadden er ook last van gehad. Lorenzo was uitgegleden en met zijn hoofd op de stenen beland, waarna hij eng stil was blijven liggen. Davide was direct in paniek geraakt, Domenico had zijn gedachten op nul gezegd en gehandeld zoals hij behoorde te doen. Bang dat hij zich anders mee zou laten slepen door zijn emoties, iets wat zijn zoontje niet zou hebben geholpen. In het ziekenhuis was gebleken dat Lorenzo er goed van af was gekomen, naast een hoofdwond had hij enkel een lichte hersenschudding. S'middags hadden ze al weer over de camping gerend. "Misschien was het het feit, dat ik net zo min uit was op een relatie als jij?" zei hij aarzelend, terwijl hij haar voor een moment aan keek. Nog altijd begreep hij niet wat er was voor gevallen, waardoor ze geen vriend had gewild. Alsof ze zijn gedachten kon raden, begon ze vertellen. Zonder er bij stil te staan pakte hij haar hand, trok haar iets naar zicht toe waardoor ze tegen elkaar liepen. Het kon hem voor een moment niet schelen wat Davide en Lorenzo hier van dachten, als ze met vragen kwamen zou hij wel wat bedenken. Of niet, dat zou hij dan wel zien. Onbewust balde hij zijn vrije hand tot een vuist, als hij het destijds had geweten had hij die gast met alle liefde op gezocht om hem aan te tonen dat dat niet de manier was waarop je met een meisje om ging. "Wat een klootzak." gromde Domenico, zijn ogen richtte hij voor een moment op die van Steffi. "Niet iedere jongen is zoals hij, je moet liefde niet afzweren door wat hij heeft gedaan. De hoop niet opgeven, vanwege één eikel. En als er nog eens iemand iets dergelijks bij jouw doet, kom je naar mij toe en dan leer ik hem een lesje." zei hij, hij meende het. Niemand moest het in zijn hoofd halen, tegen haar zin met zijn maatje te gaan flikflooien.
Hoe wist ze dat hij het gouden shot had willen zetten? Had hij het verteld of was het gewoon een wilde gok geweest? Hij was destijds echt een wrak geweest, totaal gebroken en kapot van binnen. Als de politie hem niet had op gepakt had hij hier nu niet rond gelopen, dan had hij lang al onder de grond gelegen. Het was over het algemeen bekend dat het laatste shot van een junk het gouden shot werd genoemd. Het shot waarmee je je leven beëindigde. Kort richtte hij zijn blik op de lucht, nee hij dacht er niet meer aan een einde aan zijn leven gemaakt. Al had hij wel eens tijdens een vuurgevecht gehoopt dat een kogel hem zou treffen. Eenmaal was dat ook daadwerkelijk gebeurt, maar hij had het overleefd. Iets wat maar beter was ook, anders hadden Davide en Lorenzo nu en geen vader en geen moeder gehad. "Ik ook." mompelde Domenico, ja hij was blij dat hij het shot niet had gezet. Meestal dan. Soms, vooral rond zijn verjaardag en de dag waarop Mattheo was overleven vervloekte hij de agenten die hem die dag op hadden gepakt. Iets wat hij in de kliniek dagelijks had gedaan. Kort beet hij op zijn lip, hij had Steffi nooit verteld wat er was gebeurd. Ze wist nog altijd niks van zijn broer af, zoals de meeste mensen. Het was iets wat hij niet meer over zijn lippen had kunnen krijgen, sinds hij het tegen Rue het had gezegd. Hij was destijds zo zwak geweest door de Cold Turkey dat hij niet zoveel controle had gehad over wat hij zei. Ook nu, vertelde hij het niet snel. Nog altijd had hij er moeite mee de woorden uit te spreken, het had ook twee jaar gekost voor hij het Chris en Lea uiteindelijk had verteld. Hij had het overigens niet uit zichzelf verteld, Chris was blijven vragen iets waar Domenico een hekel aan had. Nu stonden er in zijn huis enkele foto's van Mattheo en hem, gewoon omdat hij zijn broer wou tonen dat hij hem niet was vergeten en ook nooit zou vergeten. Hoe zou hij dat kunnen?
Ze kwam tegen hem aan zitten, iets waar hij totaal geen problemen mee had. Het voelde goed haar weer zo dicht tegen zich aan te hebben, en hij moest eerlijk toe geven dat hij het had gemist. Kort dacht hij na voor hij wat zei, zoals altijd had hij er moeite mee de juiste woorden te vinden. Iets wat hij op momenten als deze haatte, waarom was hij niet goed met woorden als Mattheo was geweest? "Eens zul jij ook zo'n gezinnetje hebben Steffi, bij de één komt het vroeg soms te vroeg en bij de ander laat. Dat heb je niet in de hand, je hebt je leven niet in de hand, je kunt niet bepalen hoe het loopt hoe graag je het ook zou willen." zei hij zacht tegen haar. "Ik ben benieuwd." reageerde hij met een grijnsje op haar woorden, waarna hij evenals haar recht kwam. Hij volgde haar naar Davide en Lorenzo die duidelijk blij waren dat Steffi mee deed. Automatisch verscheen er een glimlach op Domenico's gezicht. Het spel begon, zoals meestal wanneer hij tegen zijn zoontjes speelde hield hij zich in. Al op jonge leeftijd was hij begonnen met spelen, in hun buurt was het zo ongeveer de sport geweest. Toch merkte hij dat de jongens en Steffi het niet echt nodig hadden, ze speelde snel en goed samen. Hij grijnsde onwillekeurig toen hij zag dat Steffi Lorenzo op tilde zodat hij kon dunken. Domenico liep naar Steffi, probeerde de bal te pakken maar ze paste hem over naar Davide. "Heb je in de gaten hoe geweldig ze het vinden dat je mee doet." fluisterde in haar oor, waarna hij zich tot de jongens richtte en probeerde de bal te onderscheppen. Maar ze speelde snel en behendig samen, leken van elkaar exact te weten wanneer de ander wou passen. Nu was het Davide die door Steffi op was getild, Domenico hoorde zijn zoon vrolijk roepen. Grinnikte lichtjes. Dit keer was Domenico snel genoeg, hij onderschepte de bal voor die op de grond was, dribbelde naar de overkant Lorenzo probeerde hem te blokken, maar slaagde hier niet in.
"3-2, we hebben je verslagen." zei Davide vrolijk grijnzend aan het eind van het spel, hij leek zijn energie nog altijd niet kwijt te zijn. "Goed gedaan jongens, en jij ook Steffi." zei Domenico met een grijns, waarna hij de bal die de jongens hadden op het dak van het gebouwtje naast het basketbal veld gooide. Die zouden ze de volgende keer weer kunnen gebruiken. "Ik wil hem er van af halen als we weer gaan spelen." zei Davide, die precies wist waarom zijn vader de bal op het dak had gegooid. "Prima." zei Domenico, waarna hij zijn ogen op Steffi richtte. Ze keek hem met een onschuldige glimlach aan, na het uitspreken van haar woorden. Alsof hij er een probleem mee zou kunnen hebben, haar aanwezigheid leken de jongens geweldig te vonden en hij moest eerlijk toegeven dat hij het hier roerend mee eens was. Hij fronste even toen ze Davide en Lorenzo wenkte, kreeg het idee dat ze wat van plan waren. De blik in de ogen van zijn zoontjes sprak boek delen. Nog voor hij iets kon doen stonden ze bij hem, begonnen ze hem te kietelen. Iets waar hij niet tegen kan, lachen probeerde hij hen tegen te houden. Met zijn tweeën wisten de jongens om hem op de grond te laden, waarna Davide bovenop hem ging zitten en vrolijk door ging met kietelen evenals Lorenzo. Lachend probeerde Domenico aan hun handen te ontsnappen. Maar hij slaagde er niet in, steeds als hij de handen van de één te pakken had kietelde de andere hem waardoor zijn greep als vanzelf verslapte. "Oké, oké ik geef me over. Jullie winnen." zei hij lachend, waarna hij zijn handen hief als teken van overgave. "Goed zo." zei Davide triomfantelijk waarna hij overeind kwam evenals Lorenzo. Domenico krabbelde overeind, liep naar Steffi toe. "Wat doe je mee aan?" zei hij met een lichte grijns tegen haar, waarna hij haar begon te kietelen. "Zoete wraak." zei hij lachend, om uiteindelijk zijn handen toch te laten zakken. "Dus jongens wat gaan we doen?" zei Domenico nadat hij zich tot Davide en Lorenzo hadden gericht. "Een ijsje halen." zei Davide, waarna die Steffi voor een moment vragend aan keek. "Is goed, ik trakteer wel als Steffi dat goed vind?" zei Domenico met een grijnsje. Uitgelaten liepen de jongens voor hen uit, op naar de ijsco kar die altijd vlak bij de vijver in het midden van het park stond. "Ik geloof dat ze je helemaal geweldig vinden." zei Domenico met een zachte glimlach tegen Steffi, waarna hij samen met haar achter de jongens aan liep.

Domenico vertel de haar over het litteken van Lorenzo op zijn slaap. Ze knikte en grijnsde even. "Ik zal het geheim houden." Zei ze met een lachje. Tuurlijk zou ze het geheim houden, ze kon het hem toch niet gewoon vertellen? Hij nam haar hand vast en ze ging vanzelf al wat dichter bij hem lopen. Het voelde alsof het het normaalste was wat er was. Ze had niet gedacht dat na al die jaren ze zich nog even vanzelfspreken zo goed zou voelen als ze zo dicht bij hem liep. Ergens begreep ze het maar ergens ook helemaal niet. Het was zo lang geleden. Ze begreep ook totaal niet waarom ze nooit iets gehad hadden. Waren al haar gevoelens bedolven geweest onder haar trauma en de drang naar drank? Onhoorbaar zuchtte ze even.
Ze glimlachtte even naar hem. Ze knikte en keek even weg. "Nee, niet elke man is zo." Beaamde ze. Ze keek hem even aan en zuchtte. Zijn bruine ogen waren prachtig, maar dat wist ze al langer. "Ik had liefde niet afgezworen. Ik had het hem enkel nooit verteld..." Zei ze zacht waarna ze weg keek. Zou hij begrijpen dat het over hem ging? Ze hoopte allesinds van wel, het zo zeggen kon ze niet, dat was te moeilijk vond ze. Steffi kwam op dat gebied nooit uit haar woorden. Dan leek het alsof ze nooit haar woorden kon vinden. Ze zag hoe de tweeling vrolijk aan het spelen was, iets wat haar deed glimlachen. Ze had de twee jongens eigenlijk wel graag. Ze keek hem aan en glimlachtte. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en zuchtte. "Hoe kun je een gezinnetje krijgen als je amper een jongen vertrouwd? Jij bent de enige volwassen man die ik vertrouw bij mijn weten op gebied van vrienden." Zei ze zachtjes waarna ze in zijn bruine ogen keek. Zei kon er niets aan doen dat het de waarheid was. Hoe kon ze iemand vertrouwen als het waarschijnlijk weer een vent was die niet naar zijn verstand luisterde. Ze haatte mannen die naar hun hormonen luisterden.
De jongens leken het geweldig om hun vader een beetje te plagen. Met zijn tweetjes kregen ze hem makkelijk op de grond. Steffi keek grijnzend toe. "Ik doe je niets aan." Zei ze toen terwijl ze haar grote ogen opzette. Ze moest moeite doen om overeind te blijven toen hij haar begon te kietelen. Ze kreeg een sluwe blik in haar ogen. Ze probeerde zijn handen vast te krijgen wat haar lukte bij een hand. Ze zag dat Lorenzo en Davide toe keken en lachtten. Uiteindelijk hield Domenivo op en haalde ze diep adem. Lorenzo en Davide liepen naar haar toe en wouden haar kietelen. Ze kreeg een van de twee te pakken en tilde hem op. Ze merkte dat het Lorenzo was en grijnsde. Ze legde hem neer in het gras en kietelde hem terug. Ze vond het schattig om te zien hoe hij dubbel lag van het lachen. Uiteindelijk kreeg ze Davide ook te pakken die ook gekieteld werd. Toen Domenco vroeg wat ze wouden doen was het blijkbaar een ijsje eten. Ze knikte instemmend en stond recht. Ze haakte in bij Domenico en riep King bij haar, hij moest niet te ver weg gaan. "En ik ben gek op hen. Ze zijn echt geweldig." Zei ze tegen Domenico.
Eenmaal toen ze hun ijsjes hadden besteld gingen ze op een bankje zitten. King duwde zijn neus tegen haar been aan, smekend om een stukje koek. Ze had een koek gevraagd speciaal voor King, die ze gewoon gratis had gekregen. Ze brak er een stukje van af en gaf het hem toen hij zijn poot netjes gad gegeven. "Willen jullie ook een stukje geven?" Vroeg ze aan de jongens. Kinderen waren dol op dieren, dat wist ze wel. Ze zag hoe beiden instemmend knikten. Ze gaf beiden een stukje. "Nu moet je pang zeggen." Zei ze tegen Lorenzo. "Pang." Zei de jongen lachend terwijl King op zijn zij ging liggen. Steffi legde het koekje op zijn hand en zag dat King het heel voorzichtig nam. "Eerst moet je hoog zeggen en daarna spreek." Zei ze tegen Davide. Hij knikte. "Hoog." King ging op zijn achterste poten staan en torende boven de jongen uit. Steffi grijnsde even toen ze de verbaasde blik van Davide zag. "Spreek." Zei hij daarna. King maakte een paar grappige geluiden en kwma weer neer op zijn vier poten. Ze zag Davide en Lorenzo beiden lachen om de gekke geluiden. Ook Davide gaf King een stukje koek.

Haar woorden deden hem zijn blik neer slaan, hij wist maar al te goed dat het op hem sloeg. Zouden ze wat gekregen hebben als hij minder gebroken was geweest? Of zou het dan haar angst zijn geweest die hen in de weg had gestaan. Kort keek hij naar hun handen. Had hij nog gevoelens voor haar? Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, het was niet iets waar hij over na wou denken. Hij had zijn kans gehad, hij had haar door zijn vingers laten glippen. Maar ergens wist hij dat hij het destijds ook niet aan had gekund, hij zou haar enkel en alleen pijn gedaan hebben. "Misschien was hij degene die liefde afgezworen had, en maakte het idee dat jij het zelfde had gedaan het voor hem makkelijker zijn gevoelens te negeren." zei hij zacht, waarna hij haar voor een moment recht in haar blauwe ogen keek. Prachtige ogen. Ze verbrak hun oogcontact door haar hoofd tegen zijn schouder te leggen, hij glimlachte zachtjes. Zag dat de jongens over hun schouder keken, om vervolgens zachtjes met elkaar te gaan smoezen. Wat zouden ze hier van denken? Zouden ze er problemen mee hebben, of juist niet? Voor een moment richtte hij zijn blik op de lucht, waarin enkele schapenwolkjes voorbij dreven. Haar woorden deden hem voor een moment aarzelen, wat Mattheo hier maar. Hij zou wel weten wat hij moest zeggen, dat wist hij tenslotte altijd. "Misschien dat je het dan eens moet proberen met de enige die je vertrouwt." zei hij op dezelfde zachte toon als hij eerder had gesproken, waarna hij haar met een wat onzekere glimlach aan keek. Deed hij hier wel goed aan? Zou hij haar niet afschrikken?
Steffi kreeg één van zijn handen te pakken, met die andere kietelde hij door terwijl hij haar met een vrolijke grijns aan keek. De jongens leken het een leuk idee te vinden, want nadat hij haar had los gelaten namen zij het over. Al hadden ze minder geluk dan ze daarstraks bij hem hadden gehad. Steffi kreeg Lorenzo te pakken, legde hem in het gras en begon hem te kietelen. Zijn gelach weerklonk over het verlaten basketbal veldje. Geamuseerd keek Domenico toe, hij vond het geweldig om te zien hoe ze met de tweeling om ging. Nu had ze ook Davide te pakken gekregen, die nu net als zijn broer dubbel lag van het lachen.
Rustig liepen ze in de richting van de ijsco kar, Steffi had haar arm door de zijne gehaakt. Haar woorden deden hem even glimlachen. "Ja, dat zijn ze zeker." zei hij, terwijl hij kort naar de tweeling keek die voor hen uit liep. Als zij er niet waren geweest zou hij hoe dan ook weer aan de heroïne zij geraakt, zij hadden er voor gezorgd dat hij uiteindelijk met het verleden had leren en kunnen leven.
Nadat ze een ijsje hadden besteld gingen ze op een bankje zitten, de jongens leken helemaal in hun element ze praatte op zachte toon met elkaar. In het Italiaans, zoals ze meestal deden in de buurt van andere mensen. Hun lerares had er eens bij hem over geklaagd, volgens haar was het niet goed dat de jongens zo vaak in hun moedertaal vervielen. Zo zouden ze andere mensen buiten sluiten, bovendien zou hun Engels zich niet goed kunnen ontwikkelen. Iets wat volgens Domenico onzin was, beide jongens spraken vloeiend Engels en soms was het gewoon nodig om andere buiten te sluiten. Onderhand waren de jongens gestopt met praten, en hadden ze zich tot Steffi en haar hond gericht. Het dier ging op zijn zij liggen nadat Lorenzo 'pang' had gezegd, met een grijnsje keek Domenico toe. Nu was Davide aan de buurt, de hond torende boven hem uit nadat hij hoog had gezegd. Het was een komisch gezicht. Toen de hond ook nog een wat vreemd geluid maakte, moest Domenico grinniken. "Hoe heet hij?" vroeg Domenico aan Steffi. "Heb je anders zin om vanavond bij ons te eten? Volgens de jongens maak ik de beste spaghetti." zei hij met een grijnsje, de jongens knikte instemmend. Kennelijk sprak het idee dat Steffi bij hen zou eten hen wel aan.

[My inspiration is gone ]

Voor even dacht ze na. Had hij haar leuk gevonden? ze kon zichzelf wel op de'r kop slaan. Als ze het had geweten was alles vast anders gegaan. Dan was hun leven heel anders geweest dacht ze. Hij deed haar opkijken, met een zachtte blik in haar ogen. Wou hij dat? Ze stopte en keek hem aan. Ze gaf hem een knuffel en sloot haar ogen. Op dit moment kon het haar helemaal niet schelen wie er allemaal keek of wat die dachten. Zelfs Davide en Lorenzo konden haar even niets schelen. Ze gaf hem een kus op zijn wang en glimlachtte zachtjes. Waarom zou ze dat niet willen? Hij was haar geluk, dat was hij altijd geweest. Ze had het eerder moeten inzien, dan had ze hem niet al die jaren moeten missen. "Als jij dat wilt." fluisterde ze haast.
King zat met zijn grote ogen naar hen te staren terwijl ze rustig hun ijsjes aten. Steffi gaf hem afentoe een stukje om hem tevreden te houden. Ze hoorde Domenico grinniken om King's geluid dat hij maakte. "King." Zei ze tegen hem op zijn vraag. Ja ze wist het, heel voorkomende naam. Maar ze vond het toen zo goed passen bij de kleine pup die rotverwend werd door zijn moeder. Hij had als een koning geleefd, wat hij eigenlijk nog steeds doet. Toen hij voorstelde om te blijven eten knikte ze. "Maar dan eerst hem naar huis brengen." Zei ze met een hoofdgebaar richting de hond. Ze wist dat die hond geen manieren had als hij ergens anders binnen ging. Nooit nam ze die hond nog bij mensen binnen, veel te gevaarlijk.

[got to go, sorry dat hij kort is.]

De blik in haar ogen deed hem fronzen, had ze het niet geweten? Had ze nooit gemerkt dat hij in haar buurt altijd in twee strijd was? Was het anders gegaan als ze het wel had gemerkt? Nee, hij dacht van niet. Het zou zijn houding tegen over liefde niet veranderd hebben, het zou zijn gevoelens niet veranderd hebben. Misschien was het maar beter dat ze niks had gemerkt, het zou de situatie er niet makkelijker op hebben gemaakt als ze wist hoe erg ze hem verwarde. Hij zag haar niet als iemand die er misbruik van gemaakt zou hebben, zeker niet. Maar waarschijnlijk zou ze wel anders met hem om zijn gegaan als ze had geweten dat hij gevoelens voor haar had. Ze stopte vrij plots met lopen, en hij volgde haar voorbeeld. Keek haar voor een moment recht in haar ogen, die nog altijd betoverend mooi waren. Ze gaf hem een knuffel, en voor een moment sloot hij zich in zijn armen. Het kon hem niks schelen wat voorbijgangers hier van vonden, ze mochten er hun eigen van denken. Lorenzo en Davide zou hij het later wel uit leggen. Een kus werd op zijn wang geplaatst, hij glimlachte zachtjes. Haar woorden deden zijn glimlach verbreden. "Ja, dat wil ik." zei hij zacht, met zijn vingers streek hij zacht langs haar wang. Waarna hij haar los liet, hij wou niks over haastte. Hij wou dit niet kapot maken.
King, de naam past op de één of andere manier perfect bij de hond. "Volgens mij houdt hij de naam in ere." zei Domenico, met een grijnsje. Hij aaide de hond, die zonet nog een stukje koek had gekregen over zijn kop. Als antwoord op zijn vraag knikte ze, waarna ze zei dat ze King eerst naar huis moest brengen. "Oké, hij mag ook best mee hoor ik denk dat de jongens dat ook wel leuk vinden. Maar anders lopen we eerst wel even langs jouw huis." zei hij met een glimlachje, waarna hij zich op richtte. Hij stak zijn hand naar haar uit, hielp haar overeind om haar hand vervolgens gewoon losjes vast te houden. Rustig begonnen ze terug te lopen in de richting van Steffi's huis, dat in een hele andere buurt gelegen was dan dat van hun. Maar hij schaamde ze zich niet voor zijn huis, zeker niet. Vroeger had hij dat wel gedaan, maar vroeger had hij in een kraakpand gewoond. Nu had hij een appartementje, dat in een vrij rustige buurt lag.